De laatste maanden horen wij er niet veel meer van. Doch de oorlog in Syrie gaat nog gewoon door via verschillende kanalen hoor ik dat er nog hevig gevochten wordt dat er nog dagelijks slachtoffer vallen. Toch op het nieuws is het stil over de strijdt die nog steeds heerst in het land.
Terwijl ik van de week een prachtig filmpje kreeg toegestuurd hoe mooi Damascus is/ was voor men vertrok. Als je naar de beelden kijkt kan ik me voorstellen dat mensen uit Syrie het land missen zoals het was voor er allerlei landen oorlog gingen voeren over hun geliefde land.
Door de verhalen van mensen uit Syrie weet ik ondertussen iets over het land en de cultuur. Veel mensen hebben een idee dat vluchtelingen mensen zijn die niks hadden en hun geluk zoeken in een ander land. Maar wat zou jij doen als je stad gebombardeerd wordt je vlucht dan toch ook weg. Eerst naar een andere plaats maar de aanvallen en de dreiging bleven doorgaan.
Tijd om bij elkaar te gaan zitten als gezin en te kijken hoe je ze het beste in veiligheid brengt. Er worden keuzes gemaakt zeker na de verhalen die je hoort van vrienden en familie, die het land al ontvlucht hebben. Daarop werd er vaak besloten dat er één iemand van het gezin het gaat proberen. Dit vanwege het geld want smokkelaar vragen zulke enorme bedragen maar ook vanwege de overtocht vanuit Libie of Turkije die niet echt veilig is.
Tussen januari en begin november 2015 overleefden 3495 mensen de overtocht niet. Het jaar daarvoor 2014 kwamen in dezelfde periode 3162 migranten om het leven. Tot november 2016 zijn 4220 mensen om het leven gekomen door verdrinking en uitputting. Dan is het niet raar dat de sterkste uit het gezin een man de overtocht gaat wagen. Als ze dan in Nederland aankomen zijn ze uitgeput maar missen hun gezin dat ze achter moesten laten in oorlogs gebied er was een keuze gemaakt maar emotioneel denk je er natuurlijk heel anders over.
Dan komt de dag aan dat je vertrekt, afscheid gaat nemen van je kinderen, vrouw, je vrienden en familie die achterblijven en natuurlijk het land waar je van houdt. De tocht begint niet geheel zonder gevaren en via Turkije neem jij de boot naar Griekenland, vandaar begint de bare tocht door vele landen, soms door bossen met wolven die niet echt blij zijn dat jij hun bos betreedt, groepen mensen die je bedreigen en het geld dat je bij je hebt en je papieren proberen af te pakken. Doch die papieren heb jij nodig in het land waar je heen gaat. Sommige mensen lukt het niet om veroveraars te overtuigen of aan te kunnen. Het lijkt het veilige Europa maar vele landen zorgen bendes voor geweld en afpersingen. Af en toe denk je ook is dit het veilige Europa.
Na weken ben je dan eindelijk aangekomen in Nederland waar je je moet melden in Ter Apel. Altijd vraag ik mij af bijzonder dat immigranten deze plaats kennen. Terwijl menig Nederlander echt niet weet waar die plaats ligt. Zelf ben ik er dichtbij geboren en weet dat iedere vluchtelingen mijn geboorteplaats kent. Na wat dagen daar te zijn geweest wordt je overgeplaats naar een andere AZC en nog een keer en nog een keer. Sommige mensen worden in een korte tijd wel 10 keer verplaatst. Wachtend op het intervieuw van de IND.
De gespreken met de IND komen, de wachttijd is lang in 2015, veel langer dan de jaren er voor. Na ongeveer 10 maanden krijg je je gesprek en vervolgens krijg je het verlossende woord dat je mag blijven. In die tijd leeft je vrouw met je kinderen in Aleppo, Homs, Damascus en andere plaatsen waar het geweld nog steeds aan de gang is. Jou vrouw zit met de kinderen in Aleppo. In die tijd is er in Aleppo bijna geen eten meer en wat er is is bijna onbetaalbaar, het ziekenhuis personeel verlaat de plaats en vertrekt, de chirurgen vertrekken naar Saoedi Arabie. Waardoor je zoon die gewond is geraakt bij een bombardement niet behandeld kan worden aan zijn littekens die op zijn arm en been zitten. Je krijgt te horen dat je asiel krijgt in Nederland, je wil graag dat je vrouw en kinderen hier ook naar toe komen. Je gaat de procedure weer in voor gezinshereniging je bent niet de enige werderom en het wachten duurt lang. De nachten vervullen zich met angst, verlangen naar je gezin en je laat de moed regelmatig zakken. Hoe lang duurt het nog. Waarom hoor ik niks. Moet ik weer mijn papieren opsturen die hebben ze toch allang gezien. Soms heb je geen contact met je vrouw omdat de verbinding niet werkt. Je mobiele telefoon is je life line gworden met je dierbaren. Als je weer aan de bali staat om vragen te stellen krijg je regelmatig hetzelfde antwoordt, je moet nog wachten, wachten en nog eens wachten.
Er is al meer dan een jaar voorbij en je krijgt spijt dat je alleen bent gegaan, je had beter kunnen blijven dan maar sterven met je gezin, je wil terug je houdt het niet langer uit. Als ik aan je vraag hoe gaat het zeg je : ‘het gaat goed’ Ik kijk in je ogen en die zeggen me heel iets anders. Dus pak je hand en zeg ‘echt’? Dan springen de tranen in je ogen en zegt met een bibberende stem ‘nee, niet echt’. We praten even hoe het met je gaat en hoe je de dagen doorbrengt, je slaapt slecht en eet ook niet echt veel, snachts sta je koffie te maken in de keuken en je bent ook niet de enige die dat doet. We spreken af dat we iedere week even samen praten en een kop koffie drinken. Ik maak me ongerust over je.
Dan na één jaar en 7 maanden krijg je het verlossende woord je familie mag komen. Ze moeten zich melden bij de Nederlandse Ambasade in Beiroet in Libanon. Jij bent blij en hoopt dat de reis naar Beiroet goed verloopt. Vanaf Aleppo moeten ze namelijk het hele land door met vele gevaren van dien. Het gaat goed en ze komen naar Nederland, de tickets moet je zelf betalen als je geen geld hebt moet je sparen van de 50 euro etens geld dat je krijgt iedere week. Het lukt en paar weken later sta je op Schiphol ongeduldig te wachten als het vliegtuig gelandt is. Je wacht en wacht, minuten lijken uren te duren. De deur op Schiphol gaat steeds open en weer zijn ze het niet. Jij kijkt op de klok, dan weer op je telefoon, dan weer naar de schuifdeur en dan eindelijk zijn ze daar. Wat een ontlading, wat een blijdschap, wat een liefde en wat een geluk. Tranen vloeien, kinderen zo blij om jou weer te zien, ze laten je niet los, bijna 2 jaar later is het, je kinderen zien er aardig uit, je vrouw ook al heeft ze vele kilo’s verloren de afgelopen tijd vanwege gebrek aan eten en van de stress. Dan mogen jullie achtenveertig uur samen zijn en dan worden jullie weer voor drie dagen gescheiden omdat je familie zich moet melden in Veenhuizen voor medische en andere controles. Jij mag niet mee. Deze drie dagen zijn ondraagbaar, je bent zo dichtbij je familie maar je mag niet bij ze zijn. Voor mij klinkt het als niet humaan.
Dan is het eindelijk zover jullie zijn samen in het AZC waar je weer moet wachten. Maar nu is het wachten draagzaam. Ik zie dat je vrolijk bent, je loopt constant met een glimlach op je gezicht, je krijgt wat meer rust in je lijf.
Jullie zijn nu allemaal veilig hier.
